من و همسرم در برخورد با اختلافات زندگی زناشویی دائماً همدیگر را مقصر می‌دانستیم و یکدیگر را سرزنش می‌کردیم به‌طوری‌که همدیگر را مسئول خراب شدن رابطه و نابودی ازدواج مان می‌دانستیم. چیزی که ما نمی‌دانستیم این بود که سرزنش همسر در واقع عذر و بهانه خودخواهانه است که موجب می‌شود یک نفر به قیمت ناراحتی و نارضایتی دیگری احساس بهتری داشته باشد. مهم این است که بپذیریم هیچ یک از ما کامل نیستیم.بنابراین به جای عیب جویی از نقص و کمبودهای شریک زندگی خود، سعی کنید به طور محبت آمیز با همسر خود برخورد کنید و در مورد چیزهایی که شما را ناراحت و عصبانی می کند، به آرامی و ملایمت بازخوردهای سازنده بدهید. در برقراری ارتباط با همسر برنده یا بازنده شدن مد نظر نیست. بلکه مهم درک این نکته است که با سرزنش یکدیگر، نمی توان یک ارتباط مؤثر برقرار کرد.وقتی به جای انفعال و واکنش‌پذیری، تصمیم می‌گیریم فعالانه عمل کنیم، مسئولیت بهبود رفتار خود را بر عهده می‌گیریم نه اینکه منتظر شویم تا شریک زندگی خود را تغییر دهیم. بنابراین ما احساس مسئولیت می‌کنیم و ایجاد تغییرات مثبت در ازدواج را جزء وظیفه خود می‌دانیم. وقتی متوجه شدیم تغییرات مثبت با اقدام و رفتار ما صورت می‌گیرد، دیگر احساس نا امیدی و درماندگی نمی‌کنیم.مسئولیت‌پذیری و پویا بودن به ما کمک می کند تا از سرزنش همدیگر دست بر داریم و همسر خود را مسئول کمبودها و نقص های خود ندانیم. به این ترتیب، به جای نشستن و انتظار کشیدن برای اینکه حالا ببینیم چه پیش می آید، هدف ما بهبود روابط با شریک زندگی مان می‌شود. علاوه بر این، مهم است که توجه داشته باشیم وقتی که زن یا شوهر تغییر کند، کل سیستم خانواده به سوی تغییر پیش می رود.